میرمهر

امام جواد آن شه ملک جود که بُد عالم علم غیب و شهود

دلش منبع فیض پروردگار جلال و کمال از رخش آشکار

ز تقوا تقى بود آن نور پاک ز بخشش جواد آن مه تابناک

چه اضطرابى دامن زمین را فرا مى‏گیرد، آن‏گاه که دلش مزار امامى مى‏شود. گویى در آن

هنگام، دست و پایش مى‏لرزد! زمین از اینکه باید گوهرى را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود

است. اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده

بود؛ او که جواد بود و جود، قطره‏اى از پیشانى بلندش؛ تقى بود و پرهیزکارى، سطرى از

صحیفه وجودش.

او که در همان خردسالى امام شد و در نوجوانى، رهگشاى گره‏هاى فکرى. که بى‏درنگ،

دشوارترین پرسش را پاسخ مى‏گفت و خبر از اتصال خویش به دریاى علم الهى مى‏داد.

براى هروله از «مروه» دلت تا «صفاى» کاظمین، راهى نیست. در این حج ولایت و

عشق همیشه در «سعى» باش؛ که بى «سعى» نمى‏توان به «صفاى» جمال معصوم

علیهم‏السلام رسید.

سلام بر جوادالائمه علیه‏السلام

تنها «بیست و پنج» سال بود که نسیم «هل اتى» مى‏وزید و نهرهایى که از سرچشمه «طه»

سیراب مى‏شود، جارى بود. و چه زود، این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دل‏نواز، دامن 

برچید! اما، نه… چشم دلت را باز کن و ببین! هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و این

شمیم روح‏بخش به مشام مى‏رسد.

سلام بر تو اى جوادالائمه علیه‏السلام و بر آن بارگاه خدایى‏ات که تا دامنه قیامت، چشم‏نواز

همه از ره‏رسیدگانِ خسته خواهد بود!