امام جواد
امام جواد آن شه ملک جود که بُد عالم علم غیب و شهود
دلش منبع فیض پروردگار جلال و کمال از رخش آشکار
ز تقوا تقى بود آن نور پاک ز بخشش جواد آن مه تابناک
چه اضطرابى دامن زمین را فرا مىگیرد، آنگاه که دلش مزار امامى مىشود. گویى در آن
هنگام، دست و پایش مىلرزد! زمین از اینکه باید گوهرى را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود
است. اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده
بود؛ او که جواد بود و جود، قطرهاى از پیشانى بلندش؛ تقى بود و پرهیزکارى، سطرى از
صحیفه وجودش.
او که در همان خردسالى امام شد و در نوجوانى، رهگشاى گرههاى فکرى. که بىدرنگ،
دشوارترین پرسش را پاسخ مىگفت و خبر از اتصال خویش به دریاى علم الهى مىداد.
براى هروله از «مروه» دلت تا «صفاى» کاظمین، راهى نیست. در این حج ولایت و
عشق همیشه در «سعى» باش؛ که بى «سعى» نمىتوان به «صفاى» جمال معصوم
علیهمالسلام رسید.
سلام بر جوادالائمه علیهالسلام
تنها «بیست و پنج» سال بود که نسیم «هل اتى» مىوزید و نهرهایى که از سرچشمه «طه»
سیراب مىشود، جارى بود. و چه زود، این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دلنواز، دامن
برچید! اما، نه… چشم دلت را باز کن و ببین! هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و این
شمیم روحبخش به مشام مىرسد.
سلام بر تو اى جوادالائمه علیهالسلام و بر آن بارگاه خدایىات که تا دامنه قیامت، چشمنواز
همه از رهرسیدگانِ خسته خواهد بود!
